Trzy (ON)

„Rozdział nie jest ocenzurowany. Może zawierać przekleństwa i makabryczne sceny. Jeśli masz bujną wyobraźnie, to czytasz na własną odpowiedzialność”

Tak naprawdę byłem martwy

Pewnego dnia otwierasz oczy i stwierdzasz, że twoje życie jest bezsensowne. Takie pozbawione celu i sensu.

Tak właśnie, więc ja Joker. Otwieram oczy i stwierdzam, że tkwię w jakimś gównie! Moje życie jest do dupy, takie nijakie aż straszy.

Wiedziałem, ze kiedyś to nastąpi. Po dwóch latach siedzenia w zamknięciu... oszalałem!!!

Musiał kiedyś przyjść taki dzień.

Spojrzałem na swoje odbicie w lustrze, które wisiało nade mną. Często się zastanawiałem co poprzedni właściciel miał na myśli, wklejając lustro w sufit. Wiem natomiast co ja myślę, te cholerne lustro pewnego pięknego dnia lub nocy, po prostu mnie zabije!

Cholera! Przez te ostatnie lata miałem za dużo czasu na myślenia. Ostatnio nawet zastanawiałem się dlaczego trawa jest zielona. Naprawdę mi odbijało.

Byłem bezlitosnym mordercą, którego chcieli zabić. Wielu chciało u mnie pracować, a inni chcieli abym dla nich pracował.

Wstałem z łóżka. Musiałem wziąć zimny prysznic, aby otrzeźwić mój umysł. Miałem zadanie do wykonania. Moim celem, który teraz mam na celowniku była „Shanna Vess”. Musiałem się tego trzymać. Nie mogłem zaprzątać sobie głowy głupotami, przez moje roztargnienie ktoś mógł zginąć.

Musiałem też odnaleźć zabójcę przyjaciela.

Na samo wspomnienie przyjaciela zacisnąłem dłonie na umywalce. Poluźniłem uchwyt dopiero, gdy przestałem czuć swoje palce.

Upadłem na kolana. Ból po zetknięciu moich kolan z zimną powierzchnią był tak silny, że aż krzyknąłem. Jednak nie był na tyle silny, aby zagłuszyć to co czułem. Nie potrafiłem jednak nazwać tego rozrywającego mnie od środka uczucia. W jakimś stopniu to był ból, ból który z minuty na minutę był coraz mocniejszy. Nagle zabrakło mi tchu, zobaczyłem czarne plamki przed oczami. Boże, chyba miałem zawał.

*

Obudziło mnie mocne światło skierowane wprost w moje oczy. Machnąłem ręką, aby je odgonić, nic nie dało. Zasłoniłem ostatecznie dłonią oczy.

-bierz to cholerstwo ode mnie, kurwa -syknąłem.

Domyśliłem się, że to światło ma coś wspólnego z moim stanem zdrowia.

-wrócił -usłyszałem kobiecy głos. Odsunąłem oczy i zobaczyłem Klarę. Zacisnąłem pieści.

Jeszcze jej mi tu brakowało. Przeklęta żmija. Ze wszystkich ludzi na świecie, akurat ją musiałem zobaczyć zaraz po przebudzeniu.

-co tu robisz? -zapytałem. To było najgłupsze pytanie z mojej strony, przecież dobrze wiedziałem co tu robi.

-jak na mordercę w stanie spoczynku, nie grzeszysz uprzejmością -uśmiechnęła się, pokazując rząd równych białych zębów. Czasem miałem ochotę je jej wszystkie wybić. Jednak pierwsza zasada na to nie pozwalała, a ja trzymałem się zasad.

-znikaj do swojego kochasia -mruknąłem i usiadłem. Poczułem się jak na karuzeli. Świat przed moimi oczami wirował.

Przytrzymałem się stołu, na którym leżałem.

-nie pozwól się mu zbytnio przemęczać. Na szczęście to nie był zawał -powiedziała do kogoś -chyba za bardzo się przemęcza.

Spojrzałem w stronę, w którą ona była zwrócona. Wtedy też zobaczyłem Nialla. Stał oparty o ścianę. Teraz już wiedziałem co za idiota wezwał tą chimerę.

-Niall -syknąłem

-a co miałem zrobić? -zapytał

-to ja już idę -wtrąciła Klara

-wiesz, gdzie są drzwi -syknąłem.

Odprowadziłem ją wzrokiem do drzwi. Gdy tylko wyszła spojrzałem ponownie na Nialla. Stał i wpatrywał się we mnie. Widziałem po jego minie, że nie podoba się mu moje zachowanie.

-następnym razem zadzwonię prosto do kostnicy -mruknął i wyszedł.

Położyłem się ponownie na stole. Przyłożyłem dłoń do czoła. Nie wiem co się ze mną działo, ale ostatnio zachowywałem się jak jakiś uczniak.

Zesunąłem się ze stołu i poszedłem się wreszcie ubrać. Czułem się jeszcze jak na rollercoasterze, więc musiałem przytrzymać się ściany, aby dojść do sypialni. Po drodze luknąłem jeszcze na monitor i sprawdziłem gdzie znajduje się Shanna. Na jej szczęście była na uczelni. Byłem trochę zły, ze się wczoraj nie posłuchała. Przeprawiła nam tym więcej pracy. Niall był wkurwiony, bo spóźnił się na kolację do babci.

Wyciągnąłem telefon i napisałem do niej.

Ja: wolałabym, abyś słuchała to co do Ciebie mówię. Należy Ci się reprymenda młoda damo.

Odłożyłem telefon, ale zamiast się ubrać, usiadłem w fotelu. Czekało mnie jeszcze dużo telefonów. Nie pozwolę tej zdradzieckiej imitacji przyjaciela, aby zrobił krzywdę tej dziewczynie.

-po moim trupie -szepnąłem -to chyba było -roześmiałem się.

Złapałem się za pierś. Ponownie poczułem duszności.

*

Nie wiem ile leżałem za nim odzyskałem równowagę ciała. Zacząłem chorować, a choroba mogła pokrzyżować mi plany.

Ubrałem się i wyszedłem z sypialni. Po wyjściu Nialla w domu zrobiło się straszni cicho, nikt nie brzęczał na gitarze. A ja nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Było za wcześnie, aby gdzieś wyjść, a poza tym nikogo nie było. Ktoś musiał za mną łazić i pilnować, aby czasem nie natknąć się na Felixa lub Lukiem, a poza tym moje zdrowie raczej nie pozwalało na przemieszczanie się gdziekolwiek samemu.

Jednak największym zagrożeniem byli X i Henero, oni znali każdą zmarszczkę na mojej twarzy.

Wszedłem do pokoju, gdzie jeszcze wczoraj rozmawiałem z młodym chłopakiem. Wczoraj pierwszy raz od ponad dwóch lat kogoś zabiłem. To było dziwne, a zarazem przyjemne uczucie.

Nigdy nie zabijałem przypadkowych ludzi. Zabijałem tych, na których miałem zlecenie. Dbałem o to, aby nie mieć przy tym żadnych świadków.

Byłem bezwzględnym mordercą. Niektórzy mówili, że jestem psychopatą, ale czy mieli racje? Pewnie tak.

Z zamyślenia wyrwał mnie mój telefon. Brzęczał w mojej sypialni.

Podniosłem się z podłogi, na której siedziałem i poszedłem zobaczyć kto zaszczyca mnie swoim telefonem.

Zmarszczyłem czoło, gdy zobaczyłem na wyświetlaczu „Marta”

Jęknąłem. Jeszcze brakowało mi dziś telefonu od niej. Nie rozmawialiśmy czasem w zeszłym tygodniu.

Za nim jednak zdecydowałem się odebrać, rozłączyło nas.

Z niechceniem wybrałem jej numer.

-Louisie! -krzyknęła

-witaj Marto -szepnąłem. Czułem się przy niej jak szczeniak. Cholera! To było denerwujące.

-czemu się nie odzywasz? -zapytała

-nie mam za wiele czasu -odparłem. Domyślałem się, że nie byłem zbyt przekonywujący.

-dwa lata cię nie widziałam! -krzyknęła

Zacisnąłem dłonie na telefonie. W jej ustach dwa lata brzmiały jak wieczność.]

-postaram się was odwiedzić

-kiedy? -zapytała

-nie wiem -jęknąłem

Modliłem się aby nas rozłączyło, aby bateria padła. Boże cokolwiek.

Wtedy jak na zawołanie drzwi wejściowe otworzyły się. Stanął w nich Harry. Wyglądał na niezadowolonego. Maleńka Shanna musiał dać mu ponownie w kość.

-muszę kończyć -szepnąłem nie odrywając wzroku od Harrego.

-już?

-praca wzywa.

-zawsze ta praca! -krzyknęła. Skrzywiłem się lekko.

-muszę z czegoś żyć -odparłem

-dobrze, kocham cię -rzuciła, a moja włosy na rękach stanęły dęba. To były słowa, których wolałbym nie usłyszeć.

-do usłyszenia -rozłączyłem się. Chwilę jeszcze patrzyłem na telefon. Jej słowa mnie roztroiły. Dobrze wiedziała, że te słowa były ostatnimi jakie chciałbym usłyszeć, jednak ona to wykorzystywała.

Mnie się do cholery nie kocha! Mnie nie wolno kochać! Marzyłem o tym, aby mnie znienawidziła. Chciałem aby przestała być ze mnie dumna. Wiem, ze wystarczyłoby powiedzieć jej prawdę, ale nie potrafiłem złamać jej serca.

-cholera -syknął Hazz -słuchaj mam propozycję.

Zdziwił mnie trochę.

-jaką?

-przyciśnijmy tą mało, albo spalmy wszystkie posiadłości Vesstów -mruknął

-wiesz, że proponujesz to przynajmniej raz w tygodniu? -zapytałem uśmiechając się

-ale teraz mówię poważnie -jego powagę można było usłyszeć w jego głosie -przyciśniemy tą małą. Kilka tortur i wszystko wyśpiewa -zdziwiła mnie jego propozycja. Nigdy nie wspominał o torturach.

-Hazz...

-powie nam gdzie Vess trzyma wszystkie dokumenty

-daj jej spokój -złożyłem ręce

-no to spalimy te wszystkie przeklęte ich domy -przerwał -dowody pójdą w cholerę

-Hazz, co się stało? -zapytałem

-potrzebuję wakacji -odparł -a dopóki sprawa jest świeża, nie mam na to szans

-dobrze -odparłem -zróbmy sobie kilka dni wolnego.

Podszedłem do przyjaciela i go objąłem. Chyba to był taki sam szok dla niego jak dla mnie.

-a co tak naprawdę się stało? -zapytałem

-zaproponowali mi pracę na jej uczelni -jęknął.

****

Jak myślicie, czy to "Joker" zabił ojca Shanny?

*****

obwieszczenie parafialne:)

poszukuję osoby chętnej, która zechciałaby mi pomóc przy nowym projekcie.

Poszukuję po prostu współautorki do nowego opowiadania. Któraś chętna?! Jeśli tak, to pisać, pisać!!!!!!!